After a few minutes, the mass funeral started. Ang lungkot naman nito, ang daming patay.
We stayed for a while at Starbucks. Edmund drinking his favorite coffee, me, eating suman.
When we went out, we saw a guy carrying a marble urn, followed by 5 or 6 adults. I surmised they’re one family and they came from the mass blessing of the dead.
A——–“Tart, dala-dala yung urn, kung madapa sya, di natapon”.
E——–“Kaya nga dapat ikalat na lang sa dagat, para wala ng iintindihin”.
E———“Ikaw ayaw mo ng cremation ano?”
A———“Hindi ko pa naisip. Baka kasi kung kaninong abo lang ang ibigay sa anak ko, Kung saan lang winalis. Baka hindi naman ako yun. At saka yung, kung saan kine-cremate, eh di merong mga abo na naiiwan dun, halu-halo na, hindi naman nila winawalis na mabuti”.
E——–“Basta ako ikalat mo sa dagat, tapos”.
E———“Dapat wala ng urn. Ilalagay pa yan sa vault. Basta sa akin, gawing paso”.
A———“Teka tart, magka-iba yung instruction mo, ikakalat ko ba sa dagat or gagawin kong paso?”
E———“Basta para madali, ikalat mo sa dagat, sa garden o ilagay sa paso”.
A———“magkakaiba yun, kailangan be specific”.
Me nakapagkwento sakin na iyong abo daw ay naiflush sa toilet ng isang super linis na katulong. Kaya iyong amo everyday nag eexcuse me muna sa toilet seat. Sweetheart excuse muna, na ee eng eng ako… Pag araw daw ng mga kaluluwa, doon na sa toilet seat nagtitirik ng kandila…