I grew up hating the actual day, Good Friday. Kasi ang lungkot-lungkot. It was forbidden by the Catholic church to speak loudly, be noisy and active. So quiet, bawal tumakbo, tumawa, lumundag, ngumisngis, kumain. Walang pagkain. Bawal maglinis, magwalis. Ang init-init pa, bawal maligo. Walang palabas sa tv. Bawal magpa tugtog ng juke box. The only sounds were coming from the pitong palabra and pabasa. Penitensya talaga.
Marinig lang ng mama ko na tumatawa ako, susutsot na sya at didilatan ako.
Walang nagtitinda sa plaza pag Byernes Santo, ang lobo (balloons) ay pag fiesta lang. Nakaabang lang ang mga nagtitinda ng lugaw, pospas, sopas at puto sa aplaya. Alas dose pa ng hatinggabi pwedeng kumain, lalo na lugaw na may manok. Iniintay rin matapos ang prusisyon bago magsimula ang kainan.
Ngayon, ang Byernas Santo ay parang fiesta. Merong tiangge at mga sidera.
Kain ng todo, merong ibang bahay may mga bisita na tiga Maynila kaya marami silang pagkain, merong handaan. Fiesta penitensya.
Nung kinder ako wala namang spaghetti sa Binangonan, Meron lang pansit luglug. Tapos nahaluan na ng foreign language, naging palabok na. Tapos biglang nauso, spaghetti, pulang-pulang, ketsup na ketsup ang amoy, hitsura at lasa, merong sliced hotdog, pula rin.
Dapat daw merong brand yung hotdog kasi baka daw si Mingming (cat) ang nasa loob.
A——–Tender juicy ba ito?
Vendor—Hindi ho, hotdog.
Ate Elsie cooked balaw-balaw and guinataang hipon with pinya.
We bought two big candles to light on top of our fence.
My children’s yearly give-away, 1,500 pieces of assorted bread.
Sabi ni Edmund kasi daw dapat nagpe-penitensya ang tao eh bakit namin pakakainin at paiinumin ng may yelo pa.
