December 8, 2019 Baguio
I was having a late lunch at 3 pm at Hill Station in Upper Session Road. It was quiet and my table was a little too close to the table to my left. I couldn’t help but hear the conversation of four adults in their 20s which centered on dogs.
Girl —— Nahihirapan ang aso kasi buhay sya. Dapat patay sya.
(Oo nga naman, pag patay na, wala ng hirap.)
Guy 1—— Yung doctor may pipirmahan na form, kung may mangyari sa aso.
(Hindi vet ang pipirma, kundi yung may-ari ng aso. Ito ay waiver na kung mamatay yung aso, walang liability yung veterinarian or doctor.)
Guy 2—— Ano ang mangyayari pag may nangyari sa aso?
(Ang ang mangyayari? Ay di tigok na yung aso.)
Guy 1—— Nung namatayan ako ng lolo at lola hindi ako umiyak, pero hindi ko kakayanin kung mamatay ang aso ko.
(You will cry and be sad when your dog dies but you’ll get over it.)
Guy 2—— Sabi nila mas masakit daw ang mamatayan ng pets kesa sa relatives. Kasi ang relatives hindi naman kayo close.
(Awww, that’s so sad.)
Girl 1—– Kung pusa na lang kaya?
(Meowww)
what an intelligent and hearty conversation
hahahaha